درد مشترک من و دنیا

هی هی هی                                                                                       

موضوع از چیز پوچی آغاز شد.هیچکس تصورش را نمیکرد؛ دیدار رفیق دوران نوجوانی پدرم مرا برای دو سال در گوشه ی شاد و لذتبخش مجموعه ای بزرگ اما نه چندان پاکیزه پرت خواهد کرد.بعنوان مسوول تعمیر ماشین آلات، اوقات فراغت دوران دانشجویی ام پر می شود. من تنها موجودی در اینجا هستم که تشخیص هویتم از روی چهره امکانپذیز به نظر میرسد زیرا نواحی فارغ از ماسک ایمنی صورتها با دوده ی سیاهی پوشیده شده است               
روز اول حضورم مصادف شد با سخنرانی مسلسل وار  مدیر و صاحب مجموعه-دوست پدرم-که برای مهمان لباس رسمی پوشیده اش ایراد می کرد . متوجه شدم که ایشان مدیر یک مجموعه دولتی بسیار مجهز ولی -متاسفانه- غیر فعال است. سخنان او  گر چه آمیخته با طعنه ،نسبت به مهمان کذایی اش بود ولی حرارت وجود سخنران ،کلمات را داغتر و جدی تر به گوش مستمع می رساند.                                                                
-افسوس ؛ اگر یک دهم امکانات شما در اختیار من بود پیچیده ترین قطعات خودرو را تولید می کردم.     
این شاخص ترین جمله ای بود که از آن مکالمه طولانی ، عینا به یاد دارم. شاید به این خاطر است که حقیقتی باب میل مرا هم شامل میشد.                                                                                             

 خیارچنبر                                                                                                                     

خوابم تمام شده ولی رختخواب گرم هیجان بیشتری نسبت به سرمای گزنده بیرون دارد .امروز تعطیل است و من نمیدانم چند هزارمین هفته مره گی حیات خود را خفه خواهم کرد.                                             
چشمانم باز است و تصور اینکه مغزی پیچیده و روانی  همتای آن -که مسلما تفاوت بارز آن نسبت به دیگر
تولیدات کارخانه خلقت مشهود است - چه چاره ها برای تکامل نوع بشر نخواهد اندیشید،گرمترم می کند.در یک آن چشمهایم گشاد شده و سیب گلویم میپرد.                                                                     
کره ما در مقایسه با ستاره خورشید نقطه ای بیش نیست که همان مرکز منظومه قلمداد میشود ومنظومه مان به سان گردوی  کوچکی در کهکشان راه شیری به شمار میآید .هم او به سان ذره ای شن دربیابان بزرگ کهکشانهاست. واو.........                                                                                                   
تعجبم از اینست تحلیل اینچنین موضوعات بغرنج علمی چگونه از عهده مغز محصور در جمجمه ی یک وجب و دو انگشتی من بر میآید . یقین حاصل می کنم دانشمند هستم . خود را برای گرفتن جایز ه های در خور یعنی صبحانه با سنگک داغ آماده خواهم کرد.                                                                               
مغلوب رخوت می شوم و پاداش خیک گرسنه را به صرف نهار با نیمروی سرد تغییر میدهم . دیگر لحاف تا سر حد آخرین چین پیشانیم بالا رفته؛ چشمهایم را می بندم تا شاید الهامی شایسته تر برای هدیه دادن به عالم علم به سراغم بیاید. 

8سالگی،18سالگی،28سالگی                                                                             
یکی از محبوبترین کسانم در8 سالگی ایده آلش را در یک کامیون  خاور مملو از هندوانه گرد و شیرین میدانست . در18 سالگی آنرا با اتاق خواب پر شده از تراول پانصد هزار تومانی ؛که صبح موقع بیدار شدن نفسش را تنگ کند معاوضه کرد . با شور و شوق و صادقانه خواهشم این ا ست که بدانم در 28 سالگی چه معامله ای با آرزو هایش خواهد کرد.